Για τον Λ. Μαβίλη: Όχι ούτε ξεχνάμε το παρελθόν μας, ούτε θα το ξαναζήσουμε


Θέλω να είμαι δίκαιος: Η εκδήλωση της ναζιστικής οργάνωσης ΧΑ στα Γιάννενα  για τον Λορέντζο Μαβίλη, υπήρξε η αιτία,  να γνωρίσω αυτή την ρομαντική ύπαρξη. Να γνωρίσω τον φιλόσοφο και ποιητή που αναζήτησε σε ολάκαιρη την ζωή του το «πράγμα κάθε αυτό».
Αυτόν τον ποιητή και φιλόσοφο που δεν συμβιβάστηκε και την καντιανή αδυναμία της καθολικής γνωριμίας του «πράγματος κάθε αυτού» και το αναζήτησε στην έννοια της  βούλησης στο Νίτσε και κυρίως στον απαισιόδοξο φιλόσοφο Σοπενχάουερ.
Η οποία εκφράστηκε με τους αγώνες του για την πατρίδα, για την ολοκλήρωση της εθνικής χειραφέτησης. Ο θάνατος τον βρίσκει στο Δρίσκο στις 28 Νοέμβρη του 1912 πολεμώντας ενάντια στο Τούρκικο ζυγό. Αυτός που η  εθνική καταγωγή του δεν ήταν και πολύ καθαρή… Αυτός που από την πλευρά του πατέρα του ήταν Ισπανός,   πέθανε ως Έλληνας για την εθνική ολοκλήρωση της Ελλάδας….  Έλληνας, γίνεσαι, δεν γεννιέσαι…

Ήταν ο τελευταίος της επτανησιακής σχολής που διαμορφώθηκε από τον ποιητή Διονύσιο Σολωμό, έναν άλλο μεγάλο ποιητή, που βρήκε το «πράγμα κάθε αυτό», στους μεγάλους ρομαντικούς ποιητές αλλά και στην ανατρεπτική φιλοσοφία του Χέγκελ που σε αντίθεση με την βούληση του Νίτσε και Σοπενχάουερ, η ιστορία ήταν το κλειδί  για την γνώση του «πράγματος κάθε αυτού», δια της αυτοσυνειδησίας του απόλυτου πνεύματος.
Αλήθεια όμως,  τι δουλειά έχουν αυτές οι ηρωικές ποιητικές υπάρξεις, όπως  λόγου χάρη ο Λ. Μαβίλης,  που έδωσε αγώνες για την εθνική χειραφέτηση- που αποτελεί την βάση για να υπάρξει και κοινωνική χειραφέτηση- και για την δημοτική γλώσσα(έλεγε χαρακτηριστικά:   «Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι», με τα υποκείμενα που στήνουν ενέδρες σε αδύνατους ανθρώπους;
Δυο, δυο, τρεις, τρεις στήνουν ενέδρες σε μετανάστες και τους χαράζουν τα αρχικά της Χ.Α. Με αυτούς που χειροδικούν  δημόσια σε γυναίκες, κάτι που δεν θα το δέχονταν ποτέ μια ρομαντική ύπαρξη.
Με αυτούς που θέλουν να πετάξουν στο καιάδα τα πλέον αδύνατα πλάσματα, τους σωματικά και ψυχικά ασθενείς. Αυτούς που η ύπαρξη τους αποτελεί την ποιητική διαφορά στην μονοτονία και την κατατονία  της ορθολογικής εργαλειακότητας.   Αυτούς που είναι οι «φτωχούληδες του θεού»!!!!!
Αυτούς που υπερασπίζονται την εκπόρνευση του λαού, της χώρας και της πατρίδας στο μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Σε αυτούς που δεν λένε κουβέντα για την μετατροπή της πατρίδας και του έθνους σε αποικία χρέους.   Και αυτά τα γράφει ένας διεθνιστής που  θεωρεί πως η δύναμη του ελληνισμού είναι η οικουμενικότητα του και όχι τα στενά όρια του έθνους-κράτους.
Με αυτούς που εκφράζουν όχι ένα ρομαντικό πεσιμισμό, μα ένα εκφυλισμένο και εκβαρβαρισμένο πεσιμισμό, απόρροια της βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.. Μια κρίση που βγάζει στην επιφάνεια τα πλέον αρχέγονα ερπετικά ένστικτα. Ένστικτα που οργανώνονται και εκφράζονται πολιτικά.
Αλήθεια τι δουλειά έχει αυτή η δολοφονική μάζα των «ερπετών» που επιθυμούν να μεταβιβάσουν την βούληση τους σε ένα πανίσχυρο ολοκληρωτικό κράτος, με την ποίηση, την φιλοσοφία, τον έρωτα και την αναζήτηση του ωραίου και του καθολικού;;;
Θεωρώ πως ο  ρομαντικός ποιητής και φιλόσοφος  Λορέντζος Μαβίλης δεν μπορεί και δεν ανήκει στις παράδοση της πολιτικής, εθνικής παρακμής. Ούτε στην κάστα των οργανωμένων δολοφονικών ενστίκτων.
Πρέπει και θα ανήκει στην παράδοση της καθολικής χειραφέτησης που θα βασίζεται σε μια κοινότητα ελεύθερων ολοκληρωμένων ατομικότατων/ προσωπικοτήτων. Που θα υπερβαίνει τις εθνικές και άλλες πολιτιστικές και μη ιδιαιτερότητες, δίχως όμως να τις καταργεί ή να τις ισοπεδώνει.  Απεναντίας οι διαφορετικότητες θα εμπλουτίζουν την ενεργή καθολικότητα…


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις