Η «ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ»;;;

Στον Λάμπρο που δεν πρόλαβα να γνωρίσω…..


Γιάννενα 4 Μάρτη πορεία της «επιτροπής αντίστασης και αγώνα» ενάντια στα αγρία αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης της πασοκοδεξιάς. Μέσα από το διαμαρτυρόμενο πλήθος ξεμυτίζει ένας μαυροντυμένος νεαρός- από αυτούς που τους λένε αλήτες, όπως λέει και ένα παλαιό αγαπημένο τραγουδάκι- και γράφει εξω από μια τράπεζα- αυτό το νόμιμο τοκογλύφο- η «Βάρκιζα τελείωσε».


Το πνεύμα της αντίστασης
Το σύνθημα γίνεται αμέσως κατανοητό από αυτούς τους διαδηλωτές που προέρχονται από την αριστερά και δη της παραδοσιακής κομμουνιστικής αριστεράς, ξεσπάνε κάποια χειροκροτήματα, το νόημα απλό και συγκεκριμένο: Να σπάσουμε την προδοτική υπογραφή της ηγεσίας του ΕΑΜ, ύστερα από τα «Δεκεμβριανά», που οδήγησε σε σφαγή το λαϊκό κίνημα και στον απεγνωσμένο εμφύλιο πόλεμο. Που οδήγησε στην παράδοση του αριστερού κινήματος, μετατρέποντας το σε μια αριστερή και αριστερίστικη εκδοχή του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού. Μια παράταξη που εξόρισε στο μακρινό μέλλον την επανάσταση και τον κομμουνισμό, αγωνιζόμενη για την καλυτέρευση των όρων ζωής της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Υποβοηθούμενη και από μια περίοδο αλματώδους οικονομικής ανάπτυξης και επέκτασης Ελληνικού κεφαλαίου που επέτρεψε την ενσωμάτωση των λαϊκών και εργατικών μαζών.
Σήμερα- εν μέσω κρίσης- το κλίμα έχει αλλάξει και η κυβέρνηση, το κεφαλαίο παρέα με τους πάτρωνες της στην ΕΕ και το ΔΝΤ έχουν εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα
Για το λαό, τους εργαζόμενους και την αριστερά μπαίνουν νέα καθήκοντα. Ο λαός πρέπει να σπάσει τα δεσμά της υποταγής, να «οπλιστεί», να ξαναγίνει αντάρτης στα «βουνά». Να ξαναμάθει να τραγουδάει και να πολεμάει, όπως λένε και οι γυναίκες της Αντίστασης, οι γυναίκες του ΕΑΜ, οι γυναίκες του Δημοκρατικού στρατού. Οι γυναίκες που αρνήθηκαν τον παραδοσιακό τους ρόλο, που πήραν τα όπλα, βγήκαν στα βουνά για την λευτεριά, για την αξιοπρέπεια, που αρνήθηκαν να υποκύψουν, να υπογράψουν δήλωση ή που υπόγραψαν δήλωση μόνο όταν τους απείλησαν πως θα τους πάρουν τα παιδιά τους. Οι πρωταγωνίστριες της ταινίας «Η ζωή στους βράχους» της Αλίντα Δημητρίου που την απολαύσαμε στην όμορφη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων για την μέρα της γυναίκας.
Η καπνισμένη ταράτσα της αποξένωσης
Η «Βάρκιζα τελείωσε», ένα σύνθημα που δυναμώνει τις ψυχές όσων έχουν κάνει τρόπο ζωής την αντίσταση. Από την άλλη πρόκειται για μια γλώσσα, ένα κώδικα που έχει χαθεί κάπου στην σκουριά της ήττας και φαίνεται παράκαιρο στην εποχή της λησμονιάς. Στην εποχή της καθολικής πραγμοποίησης, του εμπορευματικού ολοκληρωτισμού και του οικονομικού μηδενισμού. Αυτόν τον κόσμο που μας τον περιγράφει πολύ όμορφα ο Ρ. Βάνεγκεμ στο βιβλίο του: «Για την κατάργηση της εμπορευματικής κοινωνίας. Για μια κοινωνία του Ζώντος».
Ένα σύνθημα που σίγουρα δεν θα ακουμπήσει εύκολα όσους εργαζόμενους έχουν μάθει να περπατάνε σκυφτά ή να καπνίζουν στα κρυφά στην δουλε(ί)α τους, περιμένοντας ένα σεισμό να τους σώσει ή μια βροχή να τους «ξεπλύνει». Όπως λόγου χάρη οι «καρτουνίστικοι» ήρωες του θεατρικού έργου «τσιγάρο στην ταράτσα» του Σ. Μπέλμπελ που παίζεται στην πόλη μας, στο πάντα φιλόξενο “Πολυθέαμα”.
Αλήθεια όμως τι θα έχουν να αντιμετωπίσουν, όσοι με το νόημα του συνθήματος εμπνευστούν;
Σίγουρα μια αριστερά βαθιά διχασμένη και κατακερματισμένη. Με ένα τμήμα της να πιστεύει πως κατέχει την επαναστατική αλήθεια και κάνει πάρτι μόνο με τον εαυτό του. Με ένα άλλο τμήμα της να περιμένει σχεδόν νωχελικά την μεγάλη νύκτα των οδοφραγμάτων. Και με ένα τρίτο τμήμα της να πιστεύει πως μπορεί να σώσει ότι σώζεται, συμμετέχοντας- με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στο παιχνίδι της διαχείρισης του συστήματος;
Θα έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιους από τους διανοούμενους της αριστεράς-της λεγόμενης επαναστατικής μάλιστα- που στηρίζουν το έργο ενός εκδότη που επέλυσε ένα συνδικαλιστή εργαζόμενο; Όπως και συνέβη με μια πλειάδα σημαντικών διανοούμενων με τις εκδόσεις «Άγρα»- σοκάροντας την αριστερή κοινή γνώμη- ανοίγοντας μια ολόκληρη συζήτηση που δεν έχει κλείσει ακόμη. Ή κάποιον άλλο αριστερό-της επαναστατικής και πάλι- διανοούμενο-όπως ο αγαπημένος κατά τα άλλα Λιοδάκης-που κάνει «χωριό» με ένα αντιδραστικό πρύτανη για να μπλοκάρει την εξέλιξη ενός άλλου αριστερού διανοούμενου, όπως συμβαίνει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης με την εξέλιξη του Δ. Πατέλη, που το έργο του θεωρήθηκε στρατευμένο, όποτε αντιεπιστημονικό(;;)!!!!
Δυο μόνο εκφράσεις απ΄ τις πολλές για το πώς η διανοητική εργασία- στα πλαίσια της ολοκληρωτικής υπαγωγής στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής- είναι δύσκολο έως και αδύνατο να αυτονομηθεί από το κεφάλαιο. Ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης που το κεφάλαιο απαιτεί πλήρη υποταγή στα κελεύσματα του.
Εκ νέου νοηματοδότηση
Ταυτόχρονα όμως όσοι θα επιχειρήσουν να επαναμετουσιώσουν το σύνθημα «η Βάρκιζα τελείωσε» θα συναντήσουν την ένταση των γεγονότων, την ανεπάρκεια των συστημικών επιλογών, την ιστορικότητα της εποχής. Στοιχεία ικανά νομίζω να τους οδηγήσουν στην υπέρβαση αντιλήψεων, πολιτικών και διανοητικών ρευμάτων, «οπλίζοντας» εκ νέου τις επιθυμίες και τις ανάγκες όσων επιλέξουν να τραβήξουν το δρόμο του αγώνα, της ρήξης και της ανατροπής. Με ανοικτό και αβέβαιο το στοίχημα για του και πως θα εξελιχτούν τα γεγονότα.
Δυο μόνο επισημάνσεις που θα βοηθήσουν στην εμβάθυνση του παραπάνω στοχασμού: Α) Πρέπει να υπερβούμε το σκόπελο της εκ του μηδενός δημιουργίας αλλά και τον ύφαλο της γραμμικής συνέχειας των πραγμάτων. Όπως μας λέει και ο Ντελέζ και το αναφέρει και στο κλείσιμο του νέου βιβλίου ο Π. Παπακωνσταντίνου; «Επιστροφή στο Μέλλον- Η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού και η Αριστερά»: «Ξαναρχίζουμε πάντα από την μέση», δηλαδή δεν μηδενίζουμε ό,τι έχει κερδηθεί, ούτε όμως ξαναρχίζουμε από κει που σταμάτησαν οι προηγούμενοι, γιατί έτσι θα ανακυκλώνονταν και οι αποτυχίες τους. Ο ίδιος ο . Παπακωνσταντίνου θεωρεί πως εμείς είμαστε η μέση και όσο μακρύτερα πάμε, τόσο καλύτερα για αυτούς που θα συνεχίσουν μετά από εμάς.
Β) Όπως εξηγεί ο Ρ. Βάνεγκεμ, στην συνέχεια της παράδοσης του ρεύματος των καταστασιακών η επανανοηματοδότηση ενός χειραφετικού προτάγματος δεν μπορεί να γίνει στο έδαφος και με τα εργαλεία του αντιπάλου. Πηγαίνοντας πέρα από την κυριαρχία του πνεύματος πάνω στο σώμα στο όνομα του προλεταριάτου. «Το παιχνίδια παίζεται αλλού. Σπάζοντας κανείς με πλάκες πεζοδρομίου τα τζάμια μιας τράπεζας…. εξιλεώνει φτηνά την απουσία μιας δημιουργικότητας, η οποία, επί παραδείγματι, θα μπορούσε να επινοήσει μια δραστηριότητα πιο συναρπαστική από την κατανάλωση, που θα επέμενε να ανακαλύψει νέες πηγές δωρεάν ενέργειας, που θα μπορούσε να υφαρπάξει τον πακτωλό των υπερκερδών προς όφελος μιας συλλογικής διαχείρισης των δημοσίων υπηρεσιών…»(και κλείνοντας ο Βάνεγκεμ λέει): «Όσο κι αν με ενθουσίαζε η κατεδάφιση της στήλης Βαντόμ[από την Παρισινή Κομμούνα]…εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι ομόσπονδοι θα μπορούσαν να προσφέρουν χρησιμότερο έργο αρπάζοντας, πρώτα από όλα, τα αποθέματα της Τράπεζας της Γαλλίας.».
Ιωάννινα 12/3/10
Δημήτρης Αργυρός

Σχόλια

  1. δυο παρατηρησεις:
    α) το περιστατικο με τον δημητρη πατελη, συνεβη στο πολυτεχνειο και οχι στο πανεπιστημιο κρητης.

    β) η βαρκιζα εχει τελειωσει εδω και πολυ καιρο!

    χαιρετω σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις