ΜΕΤΑΞΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΜΕΣΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ


Ότι κάτι δεν πάει καλά το βιώνουμε σε όλο το εύρος της κοινωνικής- πολιτικής και οικονομικής ζωής . Το τι φταίει και πάλι δεν είναι κανένα τρομερό κρατικό μυστικό. Το 80% του παγκόσμιου πραγματικού ΑΕΠ βρίσκεται στα χέρια του 10% του παγκόσμιου πληθυσμού, με το 5% να κατέχει το 55%. Με 200 οικογένειες να έχουν όσο είναι το ΑΕΠ του τρίτου κόσμου. Και μόνο αυτός ο παραλογισμός έφτανε να ξεσηκώσει τα πλήθη του κόσμου, σε μια παγκόσμια εξέγερση αλλά συμβαίνει, κατά βάση, το αντίθετο. Υπομονή, υποταγή, φόβος, προσαρμογή μήπως και γλιτώσουμε την «εκτέλεση». Μόνο που αυτή θα έρθει αν δεν κινηθούμε, εάν δεν δράσουμε, εάν δεν κατανοήσουμε την δύναμη και την εξουσία που έχουμε ως παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, ως πλάστες της νέας ζωής, της ζωής γενικά.



ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ


Και όμως σιωπούμε και τα ανεχόμαστε όλα. Έχουμε μάθει να βλέπουμε την σαπίλα και να την ανεχόμαστε στωικά. Ο καθεστωτικός κυνισμός και συστημικός μηδενισμός τα έχει ισοπεδώσει όλα με αποτέλεσμα τίποτε να μην μένει κρυφό και όλα να λέγονται , να πράττονται , δίχως να προκαλείται ιδιαίτερη αίσθηση.
Τα πάντα μας φαίνονται κοινότοπα και μπορεί και να ‘ναι. Τα πάντα μας φαίνονται εμπορεύσιμα και σίγουρα είναι. Ουδεμία συμπεριφορά δεν μας φαντάζει αυθεντική και λαϊκή. Στο κάθε τι βλέπουμε ιδεοτελή συμφέροντα , παραξενιές, γραφικότητες και δήθεν. Και μπορεί και να’ ναι γιατί μάλλον τον εαυτό μας αναγνωρίζουμε.
Και όμως την ίδια στιγμή , κατανοούμε πως τα προβλήματα οξύνονται και επιζητάνε, επιζητούμε άμεσες και ξεκάθαρες απαντήσεις. Δίχως λόγια και περιτυλίγματα σπουδαία. Απαντήσεις εδώ και τώρα και όχι σε μέλλον μακρινό και αβέβαιο. Απαντήσεις που είναι αδιάφορο να χρωματιστούνε μπλε, μαύρες , κόκκινες ή ροζ, αρκεί να δίνουν εξηγήσεις, να καλύπτουν κενά και ανασφάλειες.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, εκκολάπτονται και μεγαλώνουν σαπρόφυτα σπουδαία και επικίνδυνα: νεοφασισμός , ρατσισμός, μυστικιστικός μετανοντερνισμός, θρησκευτικός φονταμενταλισμός. Απαντήσεις απλές , απλοϊκές που βάζουν ένα εχθρό απέναντι και «ξεκαθαρίζουν» το τοπίο, συσκοτίζοντας τα πράγματα. Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός είναι εδώ, στην πιο αντιδραστική μορφή του και μας βάζει όλους προ των ευθυνών μας.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ


Οι κυρίαρχες φράξιες του καπιταλιστικού καθεστώτος, κλεισμένες στα απόλυτα περιφρουρημένα «χαιτεκ»τείχη των «αυτοκρατορικών» μητροπόλεων, αδυνατούν να καταλάβουν τα μητροπολιτικά πλήθη, την διάχυτη βία τους, την ανασφάλεια που υπάρχει, τα αδιέξοδα που βιώνουν. Τους αρκεί οι οργανωμένες κρατικές /παρακρατικές να ελέγχουν το πλήθος. Ταΐζοντας το από τα αποφάγια των μεγάλων γλεντιών τους και από τα μεντιακά ιδεολογήματα του συρμού. Ένα πλήθος που φοβάται, οργίζεται και δεν ελπίζει σε τίποτε. Μόνο ξεσπά σε όλους και σε όλα , για να επιστρέψει στην συνέχεια στις αγκαλιές δυνατών εξουσιών.

Τα κόμματα και οι πολιτικές εξουσίες με την σειρά τους παζαρεύουν στο πεδίο της ανασφάλειας, τους όρους που τα πλήθη θα ελέγχουν. Ενισχύοντας ή και «κατασκευάζοντας» συνθήκες φόβου και ανασφάλειας. Γνωρίζοντας πως το φοβισμένο πλήθος είναι το ελεγχόμενο πλήθος. Τα αποτελέσματα γνωστά: Αυταρχικοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, που μετατρέπει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς σε νεκρό γράμμα. Μια συντηρητικοποίηση και φασιστικοποίηση της ίδιας της καθημερινής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής , που δίνει νέο ρόλο στις νεοφασιστικές / νεοναζιστικές, παρακρατικές φράξιες και ομάδες.

ΙΤΑΛΙΑ : ΚΛΙΝΑΤΕ ΕΠΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ


Τα παραδείγματα από την Ιταλία συγκλονιστικά, ικανά να κρούσουν το καμπανάκι του κινδύνου: Στην Ιταλία μια μεταμοντέρνα ακροδεξιά, μαζί με μια λαϊκίστικη και νεοφασιστική δεξιά έχουν εξασφαλίσει την πολιτική ηγεμονία στον ιταλικό λαό. Και ιδιαίτερα στα στρώματα που κάποτε η αριστερά είχε καθολική ηγεμονία. Βιομηχανική εργατική τάξη του πλούσιου βορρά, στρώματα μιας νέας εργατικής διανόησης, πρεκάριοι και ευέλικτοι εργαζόμενοι. Παραδοσιακά και νέα μεσοστρώματα , επίσης του βορρά, Στρώματα και κοινωνικά πεδία που είναι θα λέγαμε στην «πρωτοπορία» της οικονομικής ζωής, που αλλά βάλλονται και αλλά ευνοούνται από την παγκοσμιοποίηση.

Η συμμαχία της δεξιάς και της ακροδεξιάς κέρδισε την ηγεμονία από μια μεταμοντέρνα και παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά που δεν κατάφερε να εκφράσει με σύγχρονους όρους μια ταξική συμμαχία αυτών των στρωμάτων. Αποτυγχάνοντας να διαχειρισθεί με ταξικό κριτήριο το ζήτημα της παγκοσμιοποίησης.

Αποδεικνύοντας πως όσο και καλή να είσαι στο κοινωνικό κίνημα , τα πράγματα πάντα κρίνονται στο πεδίο της πολιτικής διαμεσολάβησης. Πως όπως στην περίπτωση του Χίτλερ , έτσι και στην περίπτωση του Μπερλουσκόνι η ακροδεξιά και ο φασισμός έπαιξαν τόσο με το πεδίο του «μύθου» και της «μυθολογίας», όσο και με απαντήσεις που έδιναν λύσεις στο πεδίο των υλικών συμφερόντων. Δεν έφτασε, ούτε φτάνει η επίκληση στην δημοκρατία , στο αντιφασισμό, στο θετικισμό και στο διαφωτισμό. Ούτε φτάνει η ενότητα της αριστεράς και τα αντιφασιστικά μέτωπα γενικά και αόριστα, δίχως ένα στρατηγικό και ηγεμονικό σχέδιο που θα αγκαλιάζει όλη την θιγόμενη πλειοψηφία δεν ωφελεί. Να ένα μάθημα και για την ελληνική αριστερά σε όλες τις εκδοχές της .

ΕΛΛΑΔΑ: ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΩΝ «ΠΑΝΩ», Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ «ΚΑΤΩ» ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Στην μετα- Δεκεμβριανή Ελλάδα ο Καραμανλής θυμίζει όλο και πιο πολύ Καρατζαφέρη, για να γλιτώσει την εκλογική συντριβή, έχοντας χάσει την πολιτική ηγεμονία. Ξεχνώντας το μεσαίο χώρο που συντρίβεται από την οικονομική κρίση και φοβάται από την μητροπολιτική βία των «κάτω». Και όπως είναι φυσικό στην ίδια οπτική της συστημικής διαχείρισης του φόβου και της ανασφάλειας βρίσκεται και το ΠΑΣΟΚ. Που είναι ολοφάνερη η αδυναμία του να διαμορφώσει όρους μιας λαϊκής συμμαχίας- ηγεμονίας, όπως την δεκαετία του 80.

Ούτε όμως και η αριστερά κατάφερε να αντιπροτείνει κάτι το διαφορετικό που θα έδινε ελπίδα. Το ΚΚΕ για αλλού ξεκίνησε και αλλού η ζωή το πήγε. Στο Δεκέμβρη ενίσχυε τις φοβίες των μικροαστών , παίρνοντας συγχαρητήρια από την κυβέρνηση και τον Καρατζαφέρη. Πάλι καλά που δεν συμφώνησε με την ποινικοποίηση της «κουκούλας». Παρόλο που στο πεδίο της ταξικής πάλης η γραμμή του ΠΑΜΕ , κάτω από άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να παίξει ένα μάχιμο ρόλο , συγκροτώντας ένα νέο εργατικό κίνημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στάθηκε με αξιοπρέπεια τον Δεκέμβρη, για να προσαρμοστεί στην συνέχεια με την λογική της σοσιαλδημοκρατίας και του Ευρωπαϊσμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ΠΟΣΔΕΠ, το άδειασμα της μάχιμης γραμμής της, κρατώντας ανοικτό το διάλογο με τις εκσυγχρονιστικές πτέρυγες του ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ- ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ.

Παίζει με επάρκεια στα πεδία των μεταυλιστικών αναγκών(δικαιώματα, φυλακές, περιβάλλον.. κτλ ), αδυνατώντας να συγκροτήσει ένα ξεκάθαρο λόγο στο πεδίο των υλικών αναγκών και δικαιωμάτων. Οι μεταυλιστικές ανάγκες του δίνουν πάτημα σε ένα τμήμα μιας νέας διανόησης και διανοητικής εργασίας. Του απαγορεύουν όμως να παίξει καθοριστικά στο άγριο πεδίο της ταξικής πάλης. Και όμως σε αυτό το πεδίο κρίνεται και για το που θα τραβήξει η μητροπολιτική βία , η ανασφάλεια και οι πολύμορφες κοινωνικές συγκρούσεις.

Ελπίζουμε οι αντικαπιταλιστικές – κινηματικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθούν με ηγεμονικούς όρους στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού, στο πεδίο της ταξικής πάλης, με τις πιο συνεπείς αντικαπιταλιστικές , αντιθεσμικές , αντισυστημικές και κομμουνιστικές δυνάμεις. Όπως είναι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ένας πολιτικός χώρος που αποπειράται να ενοποιήσει με τρόπο μάχιμο την αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά.

Μόνο που ούτε αυτό δεν φτάνει: Απέναντι στην συντηρητική στροφή δεν φτάνουν οι γενικόλογες τοποθετήσεις αλλά τα συγκεκριμένα προγραμματικά πλαίσια. Το να λες πως ο καπιταλισμός είναι κακός, είναι μια κοινοτοπία που δεν λύνει κανένα ζήτημα. Είναι αναγκαία μια προγραμματική συμφωνία που θα πατάει , θα γειώνεται στο πεδίο των υλικών αναγκών και συνθηκών. Προτάσεις που μπορούν να φαντάζουν ουτοπικές και ανεδαφικές, που όμως μπορούν να δώσουν την ελπίδα σε αυτούς που έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Σε αυτούς που στην ζωή τους βασιλεύει ο φόβος και η ανασφάλεια. Γιατί εάν δεν μπορέσουμε εμείς , θα μπορέσει ένας Έλληνας Μπερλουσκόνι.

Δ. ΑΡΓΥΡΟΣ


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις