ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΞΕΝΙΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ

Με αφορμή της 10 ΔΕΚΕΜΒΡΗ μιας νέας φάσης των δικαστικών περιπετειών μας για το ΞΕΝΙΑ και για τους "γνωστους φίλους μας" αναδημοσιεύω ένα κείμενο μου στις 13 Ιουνίου 2007 στο http://www.politikokafeneio.com/neo/

Με αφορμή την δίκη των 10 συλληφθέντων του Ξενία Ιωαννίνων στις 2 Ιουλίου για το ζήτημα της υπεράσπισης του δημόσιου χώρου να μου επιτρέψετε να δημοσιεύσω ένα αδημοσίευτο κείμενο που γράφτηκε ύστερα από το γκρέμισμα του Ξενία και την τραμπούκικη επίθεση ενάντια σε μένα και την Άλεξ.

«Ο YOGI λέει : Αν σκεφτόμαστε την ήττα θα την δεχτούμε. Αν είμαστε αναποφάσιστοι τίποτε δεν θα μας συμβεί. Πρέπει απλώς να διαλέξουμε κάτι σημαντικό να κάνουμε και θα το κάνουμε».

12/6/2007

1) Κατά αρχήν θα αναφερθώ στο προσωπικό μου ζήτημα: είμαι ένας ενεργός πολίτης – άτομο με ειδικές ανάγκες. Η πρώτη ιδιότητα μου είναι κατ’ επιλογήν, απορρέει από μια έλλογη ανάγνωση του κόσμου και από την επιθυμία μου να συνεισφέρω στην ριζική αλλαγή του. Η δεύτερη απορρέει από μια αναγκαιότητα που κακά τα ψέματα δεν επέλεξα. Η ενότητα όμως αυτών των δυο ιδιοτήτων εκφράζει την ολότητα μου σαν ένα βιοπολιτικό ον. Ζω, αναπνέω, ερωτεύομαι, αγωνίζομαι σαν ένας ενεργός πολίτης που βιώνει την συγκεκριμένη πραγματικότητα και σε τελευταία ανάλυση αυτή η ενότητα δομεί και την μοναδικότητα μου.

Η κακοποίηση και σύλληψη μου κατά την διάρκεια των συμβάντων του Ξενία αποτελεί μια συνειδητή επιλογή βιοεξουσιαστικής επιτήρησης αυτού του έστω και ταλαιπωρημένου σώματος που αρνείται να «κάτσει» φρόνιμα, που αρνείται να υποταχτεί.

Μπορεί το συγκεκριμένο-α «όργανο-α» που με έσερνε σαν σκουπίδι να μην είχε καταλάβει ότι ήμουν αυτό που είμαι και να νόμιζε ότι τον «δουλεύω» για να την “σκαπουλάρω”, αλλά είμαι βέβαιος πως η πολιτική του καθοδήγηση ήξερε και παραήξερε.

Στην εποχή της ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης όπου το κοινωνικό, το βιολογικό, το πολιτικό αλληλοδιαπλέκονται, ο έλεγχος της ζωής, η επιτήρηση και η καταστολή των εξεγερμένων σωμάτων είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την αναπαραγωγή του συστήματος.

2) Για το νούμερο 7: Είναι κρίμα την θέρμη της νιότης κάποιος να την στρατεύει στα ολοκληρωτικά κελεύσματα της οικονομικής, πολιτικής και παραπολιτικής εξουσίας αντί να την οδηγεί στα μονοπάτια μιας ανυπόταχτης-αντιεξουσιαστικής αντίληψης και συμπεριφοράς. Αλλά πρόκειται για ένα γεγονός απόλυτα συμβατό με τον καιρό λησμονιάς. Με τον καιρό του πανανθρώπινου πένθους. Ο κόσμος μας, ένας κόσμος που έχει απολέσει την καρδιά του και την ψυχή του, είναι γεμάτος από μισθοφόρους της κάθε λογής εξουσίας. Ζωντανούς–νεκρούς που για να μπορούν να καταναλώνουν ανταλλακτικές άξιες φενακισμένων άξιων- χρήσης είναι ικανοί για όλα.

3) Για το ζήτημα του Ξενία και της επιτροπής αγώνα πολιτών: Η πόλη, το οικιστικό και φυσικό περιβάλλον των Ιωαννίνων μέσα από την ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών έχει μπει στο στόχαστρο ντόπιων και ξένων οικονομικών συμφερόντων που καλοβλέπουν γρήγορες αρπάχτρες στο τομέα του τουρισμού και της ψυχαγωγίας.

Εάν επιτρέψουν οι ενεργοί πολίτες αυτή την κατάσταση τότε φοβάμαι ό,τι μέσα στα επόμενα 15 χρόνια τα Ιωάννινα θα μετατραπούν σε ένα κακέκτυπο της μητροπολιτικής Αθήνας. Η επιτροπή αγώνα πολιτών αυτό που έχει καταφέρει έως τα τώρα είναι να μπλοκάρει τις πλέον χοντρές «δουλείες»για αυτό έχει μπει στο «μάτι» της δημοτικής αρχής και του οικονομικού ολοκληρωτισμού .

Το δυστύχημα είναι ο,τι εμείς οι ολίγοι που σώσαμε την τιμή αυτής της πόλης, όπως έγραψε και ο φίλος μου ο Ν. Σέργης στην εφημερίδα «εποχή» «γίναμε» τα εργαλεία του χεγκελιανου«δόλου της ιστορίας» “«που βάζει τα πάθη των ανθρώπων να ενεργούν για λογαριασμό της, χωρίς να ζημιώνεται η ίδια»”. Δίχως φυσικά να επιθυμούμε τέτοια τιμή ή να μπορούμε μόνοι μας να σηκώσουμε αυτό το ιστορικό βάρος. Δίχως να πιστεύουμε σε σωτήρες και μεσσίες. Παρά μόνο στην συλλογική αμεσοδημοκρατική δράση και πάλη της πλειοψηφίας των πολιτών.

Στην πραγματικότητα δεν είμαι απαισιόδοξος, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση, που οι δυνάμεις της οικονομικής ολιγαρχίας και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού επιχειρούν να παγιώσουν πολιτικά τις αναδιαρθρώσεις που έχουν συμβεί ήδη στην παραγωγή. Οι αντιθέσεις όμως παραμένουν άλυτες και δημιουργούν αργά αλλά σταθερά, ακόμη με μειοψηφικούς όρους, τα νέα πολιτικοκοινωνικά υποκείμενα των υποτελών τάξεων.

Κάτω από αυτό το πρίσμα σε μια πιο γενικότερη οπτική, η επιτροπή αγώνα πολιτών δεν είναι απλώς ένα απλό ενιαίο μέτωπο αριστερών, αντιεξουσιαστικών δυνάμεων και ενεργών ανέντακτων πολιτών, κάτι τέτοιο θα μείωνε πολύ την δυναμική της. Η επιτροπή αγώνα πολιτών είναι μια ιστορία που με άκρως αντιφατικούς όρους, έρχεται από το μέλλον. Ένα μητροπολιτικό βιοπολιτικό συνδικάτο για να θυμηθούμε και λίγο τον φίλο μας τον Νέγκρι .

Μιας τέτοια οργάνωση των καταπιεσμένων που στα πλαίσια της ολοκληρωτικού καπιταλιστικού αποικισμού των όρων ύπαρξης του ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος δεν θα παζαρεύει μια οικονομική βελτίωση ή οάσεις ελεύθερων χώρων μέσα στην τρομομητρόπολη, αλλά την καθοριστική επαναοικειοποίηση των καθολικών όρων της ύπαρξης του ανθρώπου και της φύσης.

Αυτή η ανάλυση δεν είναι μόνο μια δική μου επιθυμία, αλλά νομίζω ο,τι απορρέει από την ίδια την ουσιαστική δράση της επιτροπής αγώνα πολιτών που επιχειρεί, όχι πάντα με επιτυχία, την συνολικοποίηση της πολιτικής αντίληψης της.

Τα ελπιδοφόρα χαρακτηριστικά της που πιστεύω ότι έρχονται από το μέλλον είναι η ενοποίηση των επίπεδων και το γεγονός ό,τι εμμένει , συχνά ενάντια σε όλες τις πολιτικές συνιστώσες, στην επαναοικειοποίηση του χώρου. Καθώς μόνο μέσα από αυτή την διαδικασία ο δημόσιος χώρος αποκτά νόημα και ουσία .

Η επιτροπή αγώνα πολιτών αναγκαία, συνειδητά και αυθόρμητα παράγει την δημοκρατία, όχι ως θεσμικότητα, αλλά ως μια υλική αντίσταση που προηγείται της εξουσίας.. Ως αντίσταση που παράγει εδώ και τώρα την προοπτική ενός αλλού κόσμου, πέρα από την μιζέρια του δικού μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

ΙΟΥΝΗΣ 2006